مقدمه ای بر زیست شناسی کرم خاکی

کرم‌های خاکی با اینکه موجودات ساده‌ای به نظر می‌رسند، اما بسیار شگفت‌انگیز هستند. آنها دارای بدنی گرد و طویل هستند که سر آنها نوک تیز است و قسمت خلفی انها اندکی پهن‌تر است. بدن آنها نرم و مرطوب است و با حلقه‌هایی پوشانده شده است. این حلقه‌ها به کرم اجازه می‌دهد در خاک بتوانند به خودشان بپیچند، برگردند و در کل حرکت داشته باشند. این در حالی است که کرم‌ها برای حرکت دست و پا ندارند.

اندام‌های مهم کرم خاکی

علاوه بر این، کرم‌ها بر روی بدنشان پرزهای بسیار ریزی دارند که به آنها کمک می‌کند حرکات رفتی و برگشتی خود را بهتر انجام دهند و همین باعث بهتر خزیدن آنها درون خاک می‌شود.

کرم‌ها از طریق پوست خود تنفس می‌کنند و از این طریق اکسیژن را دریافت می‌کنند و دی اکسید کربن را به هوا می‌دهند. به همین دلیل گفته می‌شود که کرم‌ها تنفس پوستی دارند. برای این عمل هم همیشه باید بدنشان خیس باشد که این رطوبت علاوه بر ترشح از بدن کرم، از محیط هم قابل دریافت است. اگر بدن کرم برای مدتی خشک بماند، کرم از بی‌هوایی خواهد مرد.

کرم‌ها به نور هم حساس هستند. در صورت قرارگیری در معرض نور، مخصوصاً نورهای شدید مثل نور خورشید، بی‌حس شده و پس از مدتی تلف می‌شوند. به همین دلیل در زیر زمین زندگی می‌کنند.

کرم‌ها غذا را از طریق دهان خود مصرف می‌کنند و درون چینه‌دان خود ذخیره می‌کنند. در آنجا غذا قسمتی از عملیات هضم را می‌گذاراند و سپس به سنگدان می‌رود. در آنجا با مقادیری سنگ که توسط کرم خورده شده، غذا خورد می‌شود. پس از آن هم روده مسئول جذب مواد مغذی برای حیات کرم است که در ادامۀ دستگاه گوارش کرم قرار گرفته است. آن مقدار از غذایی که توسط دستگاه گوارش جذب نمی‌شود، از طریق مخرج دفع شده و آن همان کودی است که ما به آن ورمی کمپوست می‌گوییم.

کرم‌ها از نظر تولیدمثلی دو جنسی تلقی می‌شوند. بدین صورت که هر دو اندام تولیدمثلی نر و ماده را در خود دارند. اما باز هم برای تخم‌ریزی به جفتگیری نیاز دارند. که این کار در نهایت منجر به تبادل اسپرم می‌گردد.